منجمد ...

بعضی کارا هست فقط تو میتونی انجامشون بدی

فقط تو میتونی اینجوری بهم خیره بشی، بدون اینکه جیغ بزنی یا فریاد بکشی، بگی، "باشه"

من که ازت نخواسته بودم...

تو خودت غرق شدی توی من...

ازم پرسیدی روزا که اینجایی چرا سکوت میکنی...

پرسیدی دلیل این همه آرامشت چیه...

پرسیدی چرا وقتی ازت سوال میپرسم توی چشمام نگاه نمی کنی...

.

منم گفتم ...

بیا

همین جا

روی همین صندلی بشین

برات چای کمرنگ میریزم.

تو میل کن

من میبینمو لذت میبرم.

سعی کن چیزی نگی،

با چشمات حرف بزن

من اینجوری خیلی دوس دارم،

خیلی...

ازم نخواه پرده ها رو کنار بزنم...

توان دیدن نداری.

قبول دارم

درکش

هضمش

خیلی سخته...

اما گفته بودم

گفته بودم زندگی من لایه لایه اس...

هزینه داره گذر از هر لایه...

حاضرم شرط ببندم اولین چیزی که از هزینه به ذهنت رسید، پول بود.

نه.

هزینه همین چشمهای نگران و دستای لرزانته

هزینه همین دلهره ی بعد از شنیدن حقیقته...

تو فقط از لایه ی اول عبور کردی و انقدر نحیف شدی...

چی عوض شده بود؟

من که من بودم.

تو هم تو.

من اگه میدونستم تو حل میشی تو لحظه لحظه هام، هیچوقت حتی جواب اولین سلامتم نمیدادم.

اگه میدونستم تحمل شنیدن این همه حقیقت رو نداری، هیچوقت دست از این سکوت بر نمیداشتم...

تو شنیدی، حقیقت عریان رو...

به قدری هیجان زده و بی اختیار شدی که از سنگر محافظه کاری و روندن من،

به آغوش باز و سلام های نرم و دلنشین صبحت رو آوردی...